باباطاهر همدانی
باباطاهر همدانی:
شاعر عارف نامدار قرن چهارم و پنجم هجری در ادب پارسی است. دوبیتی های باباطاهر در ادبیات پارسی مشهور است. دوبیتی های او بیشتر به زبان محلی لُری است. اشعار او عارفانه و عاشقانه و با زبانی بسیار ساده و روان سروده شده است. وی را به دلیل بریدن از تعلقات دنیوی و درویش مسلک بودن، باباطاهر عریان می گفتند.
دوبیتی های باباطاهر:
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم
***
شب تاریک و سنگستان و مُو مست قدح از دستِ مو افتاد و نشکست
نگهدارنده اش نیکو نگهداشت و گرنه صد قدح نفتاده بشکست
***
دلم بی وصل تو شادی مَبیناد ز درد و محنت آزادی مَبیناد
خراب آبادِ دل بی مقدم تو الهی هرگز آبادی مَبیناد
***
غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
***
هزاران لاله و گل در جهان بی همه زیبا به چشم دیگران بی
آلاله مو به زیبایی درین باغ سرافراز همه آلالیان بی
***
