کتاب سبز آبی

برشی از کتاب سبز آبی:

«تو همچنان سرگردان بودی. دلت برایِ حبیب می‌جوشید. کاروان‌سالار را دیدی که به نزدت می‌شتافت.

پرسید:

ـ یافتی‌اش؟

ـ نه. احساس می‌کنم اصلاً از ابتدایِ مسافرت با ما نبوده است.

ـ بد به دلت راه نده، سیدجان. اینجا شهر و دیارِ خودِ آقاست. تا وقتی چون او میزبانی دارید، دیگر غصه چه را می‌خوری؟ آقا دستِ زائرانشان را خالی رد نمی‌کند. نگرانی‌ات تمام می‌شود. پیدایش می‌شود. حالا بیا تا به کاروان‌سرا برویم. کمی استراحت کن. مطمئن باش حبیب خودش را به تو خواهد رساند.

ـ این نبودنش، این کلامی حرف نزدنش، مشورت نکردنش، گُم‌شدنش مرا بیشتر از نبودنش می‌ترساند. او را از کودکی می‌شناسم. درست از همان زمانی که همراه مادرش پایش را به حیاط مکتب‌خانهٔ پدرم گذاشت و شد شاگرد پدرم و دوستِ همیشگی و رفیق سال‌های نوجوانی و جوانیِ من. هیچ‌زمان این‌گونه رفتار نکرده بود. برایِ همین این‌طور دل‌دل می‌زنم. دلواپسم.

ـ دلت را یکدله کن. بسپارش به آقا.

ـ اگر بلایی سرش آمده باشد چه؟

ـ هیچ.

ـ یعنی چه؟

ـ گفتم که در پناه خدا و امام صحیح و سالم است. آرام باش. با ما به حجره‌ات نمی‌آیی؟

دلش را نداشتی بی‌حبیب به حجره بازگردی. تنها کسی که برایت باقی مانده بود.»