کتاب ستاره ها هم می میرند

«و سلام بر او
روزی که زاده شد
و روزی که می میرد
و روزی که زنده برانگیخته خواهد شد…

« چه جالب! این قدیس لارنس کی بوده؟! »
جوابش را نمی دهم. شمشیر سامورایی دوباره کار افتاده. چنگ می زنم به زیر شکمم؛ می روم سمت پریسا و توی گوش اش می گویم: « دو دقیقه بروم بنشینم زحمت باقی اش را می کشی؟ »
به پچ پچه می گوید: « دو دقیقه از یحیی جانت، دل بکنی خودت می توانی تمامش کنی! »
با اینکه حق می گوید اما بهم برمی خورد. می خواهم توی جوابش چیزی بگویم اما توی همین ظلمات مطلق بیابانی وقتی از فاصله ی خیلی نزدیک به چشم هاش نگاه می کنم می فهمم جدی نگفته. توی گوشم می گوید:
« برو دوستم؛ برو یک کمی دراز بکش! نی نی ات هم خسته شده اینقدر واایستادی. »
سعی می کنم نفس های عمیق بکشم اما نفسم بریده بریده شده. آهسته آهسته می روم تا جایی که زیرانداز خودمان را پهن کرده ام؛ فکر می کنم اگر با پاهای بلندم قدم های کوتاه بردارم کمتر درد می کشم. کاش یحیی بیاید زودتر. سردم شده و شمشیر سامورایی هم دست بردار نیست؛ کویر است و شبش توی چله ی تابستان هم سرد است. چنگ می زنم به زیر شکمم. کجا رفته یحیی؟ حالش بد نشده باشد؟!

مامان رویا را، که نماز صبحش را خوانده و حتماً دارد همینطور که با من صحبت می کند تسبیح می چرخاند، مطمئن می کنم که حال پسرش خوبِ خوب است. بهش قول می دهم جایی بخوابیم که عقرب سراغمان نیاید. قبل از اینکه تلفن را قطع کند می گوید: « حال خودت چطور است؟ غذای درست و حسابی خوردی؟ شب نخوابیدی حالت بد نشود! »
تنم داغ می شود! یعنی فهمیده؟
تند تند بهش می گویم که همه چیز خوب است و تلفن را قطع می کنم.
دست خودم نبود خب؛ به قول همشهری هام آرمه کرده بودم. صبح، قبل از حرکتمان، وقتی آسد خلیل آمد توی آشپزخانه و نان سنگک های تازه و برشته را گذاشت روی میز، گوجه و خیارشورهایی را که داشتم برای همراهی کتلت های توی راهمان برش می زدم، رها کردم؛ با اینکه تازه صبحانه خورده بودم اما مثل قحطی زده ها با خشونت یک تکه ی بزرگ از نان را کندم و سه چهارتا خیارشور مردانه چپاندم وسط لقمه ی نان و لپم را پر کردم که نگاهم افتاد به مامان رویا؛ از پای تابه ای که کتلت ها توش سرخ می شدند با چشم های تنگ شده داشت نگاهم می کرد.
نچ غلیظی می گویم و همان طور که نور چراغ قوه را قبل از قدم هام از پله ها می برم بالا، می روم سمت بام کاروانسرا. چند روز پیش هم که صبح زود داشتم زرداب بالا می آوردم آمد پشت در دستشویی و ازم پرسید حالم خوب است یا نه. بعدش هم برایم مربای زنجبیل آورد و گفت برای تهوع خوب است. حتماً فهمیده. کاش به رویم نیاورد فعلاً! می خواستم کسی نفهمد تا چند وقتی من و جوجه و باباش با هم خلوت کنیم و تکلیف مرگ و زندگی هامان را مشخص کنیم.
می رسم روی بام؛ یحیی دراز کشیده روی کیسه ی خواب و دست هایش را گذاشته زیر سرش. تیله ی چشم هاش را دوخته به آسمان. از رانت معلمی ام استفاده کردم و بام کاروانسرا را قرق خودمان دوتا کردم. نور چراغ قوه را می اندازم بالای سرش؛ نگاهش می کنم و دلم ضعف می رود. همین حالا بهش بگویم که دارد بابا می شود؟
با زنگ فلزی صدایش به خودم می آیم:
« صحرا؟! »
آهسته آهسته می روم به سمتش و می گویم: « جانا؟! »
همان طور رویش به سمت آسمان می خندد و شکمش بالا و پایین می رود. می چرخد به پهلو و دستش را ستون سرش می کند: « به جنبش جانا پیوستی صحراخانوم! »
عبایم را برمی دارم از سرم؛ زانوهام را می رسانم به کیسه ی خواب و می گویم: « کمال همنشین و این حرف ها! »
چند لحظه تماشایم می کند و بعد می گوید: « حواست باشد از این همنشین چیزهای بد یاد نگیری…»